Nu een dag later denk ik daar anders over maar laat ik even bij het begin beginnen.
We hadden besloten om naar Breukelen te rijden en daar de auto neer te zetten en met de trein naar het Centraal en vandaar naar de Dam te lopen. Kwart voor 8 afgesproken en op tijd weggereden. In Amsterdam was het al behoorlijk druk en na een bakkie koffie van de dames zijn we om half 10 aan de tocht begonnen. Het weer was prachtig en het ging goed.
De eerste stempelpost, na 5 km, kwamen we zonder kleerscheuren vanaf. Naar het toilet maar dat dachten duizend anderen ook dus de wachttijd was gemiddeld een kwartier. Niet erg want zo konden de benen even goed rusten ondanks dat je staat.
Na het toilet en een flesje verkoeling van Bar le Duc weer verder lopen. Het ging al moeizamer en kreeg last van mijn voeten.
Rechtsonder begon meer pijn te doen en bij de 9 km stempelpost even bij het rode kruis langs. Het was er niet zo heel druk maar het ging heel langzaam. Op een gegeven moment was ik de eerstvolgende, na ongeveer 20 minuten gewacht te hebben, vroeg een mevrouw of ze voor mocht want zij werkte daar. Ja aan me hoela dacht ik bij mezelf en gecheckt bij mijn buurvrouw die achter mij was of het heel aso was als ik haar niet voorliet. Zij gaf mij groot gelijk. Dat gaf mij het vertrouwen om bij de vraag "volgende" ook daadwerkelijk de volgende te zijn. Lekker liggen in de tent op rubber bij een graadje van 30 werden mijn voeten afgeplakt met hansaplast en kon ik weer verder. 
De eerste 4 km gingen nog wel maar die schoenen bleven pijn doen en nu toch wel aan mijn linkerhiel. Maar het eind is dan in zicht en Lia bleef mij maar oppeppen en ik bleef maar paracetamol slikken. Na een laatste stop op 13 km en een broodje van AH en in de schaduw in het gras gezeten en gerelaxed moest ik verder en had er vertrouwen in althans ik wist dat het moest gebeuren want wat was de oplossing.
Gelukkig ging de zon weg achter een paar wolken en naar boven kijkend zag het er naar uit dat de zon definitief zou wegblijven. Ik was daar niet rouwig om en na een half uurtje pauze zijn we aan de laatste kilometers begonnen. Ze zeggen de laatste loodjes wegen het zwaarst nou het is niet alleen zeggen het voelt ook echt zo. Ik heb werkelijk met mijn tanden en kiezen op elkaar en bijna kruipend het eindstation in Zaandam gehaald. Inmiddels ben ik er achter wat er mankeert aan mijn linkerhiel maar daar is het eelt gewoon stukgelopen. Ik ben heel trots op wat ik gedaan heb maar ik doe het nooit meer. Niet in ieder geval met zo'n slechte conditie, half ziek, geen kilometers in je benen. Dit was echt afzien maar dat terzijde.
Het nadeel was dat als je er bent moet je na de medaille weer 1 km teruglopen naar het station.
Halverwege een terrasje gevonden en eerst wat gedronken en even bijgekomen. Op het station waren we ook al niet alleen en op het Centraal nog een lekker stuk worst bij de Hema gehaald nadat de meiden het daar de hele tocht over gehad hadden.
Half 6 uiteindelijk thuis en ik was helemaal af dus een lekker patatje gehaald en om half 10 naar bed.
Lia, Hannie, Arda, Helma en Tineke hartstikke bedankt want zonder jullie had ik het zeker niet gered.
2 opmerkingen:
Meid wat een leuk verhaal!!! We hebben het toch maar gedaan met zijn allen, ik vond het voor de eerste keer een hele ervaring en weet zeker dat het voor herhaling vatbaat is! Arda
zeker, een heel leuk stukje en we hebben het toch maar gedaan! Ik ben met ook met veel twijfels begonnen, maar het heeft me erg goed gedaan!
De volgende keer wat meer kilometers in de benen, zodat je nog meer kan genieten! :-)
Een reactie posten